به گزارش ” صبح رابر”؛ به نقل از وبلاگ “شانس نام مستعار خداست”؛ باز هم عرفه با همه راز و رمزهایش از راه رسید. روزی پر از شور و شیدایی و شناخت، روز خوشه چینی بندگان از پهن دشت معرفت الهی، روزی که نگاه قلبها بیش از همیشه به آسمان است، روز چشمه ای بارانی و نیازهای آسمانی.

آری! عرفه روز بازگشت عارفانه ای است از کجراهه گمراهی و تاریکی به شاهراه هدایت و نور.

زانو بزن! اینجا آستان خاکساری‏ست، اینجا بلندمرتبه‏ ترین نقطه تعالی انسان است. این سجده‏‌گاه، این خاک، این صحرا، صحرای عرفات است و تو حاجی کعبه شوق.

عاشق ‏تر از همیشه آمده ‏ای به عرفات شوق، به عرفات عشق، به عرفات بندگی؛ در صحرایی که مجنون‏ ترین مجنون‏ ها لیلای نفس را وارهانیده‏ اند و در پی جنون خویش لیلای بندگی را وادی به وادی، واحه به واحه جستجو می‏ کنند.

این صحرا، صحرای عرفات است که صحرای محشر است و تو در میان عاشقان، به پایکوبی و دست‏ افشانی پرداخته‏ ای در سجده‏ های شوق، در سجده‏‌های بندگی و دلدادگی؛ عیدتان مبارک!

عرفه، عید بخشایش است، روز کشیدن خط بطلان بر هر آنچه سیاهی‏ است در درون انسان در قلب انسان. روز بستن هر چه دریچه رو به ویرانی است؛ ویرانی روح، ویرانی نفس. روز بازکردن هر چه پنجره‏ است؛ پنجره‏ هایی که جز به نور باز نمی‏ شوند.

این صحرا نقطه آغاز است برای روح و دلی که به جز خدا، هیچ معبودی را برنمی‏ تابد و سر بر آستان بندگی هیچ ناخدایی نمی‏ ساید و تنها خداوند را به پرستش لب می‏ گشاید.

این صحرا، صحرای شوق است و این روز، روز تحولی در زندگی، روز اول آفرینش عشق.

عرفات را می‏ شناسی؛ از همان دقیقه‏ ای که مُحرم دیدار معشوق شدی، از همان سپیده‏ای که خویشتن را در حوله سپید احرام پیچیده ‏ای تا در تلألو نور محض، به درگاه خدایت اظهار بندگی کنی و حالا که در عرفات، در روز عرفه، سر بر آستان نیایش گذاشته ‏ای، می‏فهمی بندگی یعنی: “لا اله الاّ اللّه‏“

انتهای پیام/