حقوق بشر برآمده از تفاسیر دولتمردان آمریکا همواره بر این قانون استوار بوده است، جنگیدن برای رسیدن به صلح! و در این راه استفاده از بمب های اتمی بر علیه مردم بی دفاع ژاپن و بمب های ناپالم در ویتنام برای رسیدن به هدف کثیف صلح از منظر آمریکایی ها ، وسیله ای است برای رسیدن به هدف.

به گزارش” صبح رابر” به نقل از  دانا، قوانین بین المللی در زمان جنگ، بر عدم استفاده ازسلاح های کشتار جمعی بر علیه غیرنظامیان و زخمی ها تاکید دارد، صراحت این ممنوعیت در پروتکل ۳ این کنوانسیون با این قید که استفاده از هر نوع ماده آتش‌زا مانند ناپالم و فسفر سفید غیر مجاز است، مرز میان کشورهای حامی حقوق بشر و آن‌دسته که هیچ توجهی به این قوانین انسان دوستانه ندارند را مشخص می کند؛ حتی استفاده از ناپالم و سایر مواد آتش‌زا بر علیه اهداف نظامی را نیز منع نکرده است.

آمریکا به عنوان یکی از کشورهای تولید کننده بمب های ناپالم متهم ردیف اول استفاده از این نوع بمب ها و ناقض حقوق بشر است. این بمب ها، برای اولین بار در ۱۷ جولای ۱۹۴۴ توسط هواپیماهای P-38 آمریکا در ویتنام استفاده شد و بعد ازآن بارها علیه عراقیهای بی دفاع در جریان اشغال این  کشور، توسط آمریکا مورد استفاده قرار گرفت.

سرهنگ راندولفدر این خصوص گفته است: ما پلی را در عراق به وسیله ناپالم بمباران کردیم اما متاسفانه بر روی پل تعدادی از مردم عادی وجود داشتند و فقط تعداد کمی از آن ها را نظامیان تشکیل می دادند.

آنچه مسلم است ژنرال های آمریکایی عاشق بمباران به وسیله ناپالم بودند و برایشان اهمیت نداشت که چه کسی بر روی پل است. ناگفته نماند توان بالا بردن گرما بین ۸۰۰ تا ۱۲۰۰ درجه سانتیگراد از توانایی های این بمب است که قدرت تخریب بالایی به این بمب می دهد.

در واقع ناپالم ماده‌ای آتش‌زا و محتوی نوعی ترکیب مایع، ترجیحاً بنزین است که با اکتان ۸۰ و یکی از پودرهای ام ۱ یا ام ۲ یا ام ۹، که پس از پرتاب و برخورد به هدف، مادهٔ ژلاتینی تولید کند و با شعله و حرارت زیاد بسوزد.

جنگ ویتنام با شیطنت آمریکا در ویتنام جنوبی، با حمایت از دولت” نگو دین دیم ژان” آغاز شد، و پس از آنکه در ویتنام جنوبی جبهه ملی آزادی‌بخش تشکیل شد و با ویتنام شمالی پیوند خورد، مشکلات فراوانی از جمله درگیری های سنگین امریکا با این نیروها را درپی داشت که به کشته شدن و نابودی نیروهای فراوانی از ارتش آمریکا منجر شد.

آمریکا که همیشه به عنوان کشوری متخاصم مطرح است، با تکیه بر خلق و خوی کشورهای امپریالیسم که همیشه حد آخر حکومت داری شان به این نوع رفتارهای جنگ طلبانه انجامیده است و با دخالت در امور کشورها و حکومت های مستقل، تحمیل کننده جنگ در مناطق مختلف دنیا بوده است.

هر چند آمریکا درجنگ ویتنام به سبب هزینه بالای وارده روحی و روانی فارغ از خسارات مادی جنگ! همچنان درگیر است و این هزینه ها گریبان این کشور را تا امروز گرفته و برای فرار از شکست و بازسازی روحیه از دست رفته سربازان و مردم آمریکا، دولت های مختلف در این کشور دست به دامان هالیوود می شوند تا با قهرمانان پوشالی همچون “رامبو و آرنولد ” ، آبروی رفته شان را بازگردانند.

اما حقیقت اتفاق افتاده در این بین و در همه این سالها که در ذهن جهانیان مانند تصویری زنده نقش بسته است، نمایی خونریز از کشوری ظالم و متخاصم است که فراموش نشدنی است، هرچند شاید در سطح رسانه ای فضا به گونه ای رغم خورده است که ظاهرا مردم دنیا هیچ مشکلی با این کشور ندارند اما حقیقت جاری، ماورای دروغ رسانه هایی است که اغلب در راستای منافع چند کشور خاص گام بر می دارند.

حقوق بشر برآمده از تفاسیر دولتمردان آمریکا همواره بر این قانون استوار بوده است، جنگیدن برای رسیدن به صلح! و در این راه استفاده از بمب های اتمی بر علیه مردم بی دفاع ژاپن و بمب های ناپالم در ویتنام برای رسیدن به هدف کثیف صلح از منظر آمریکایی ها ، وسیله ای است برای رسیدن به هدف.

آیا جز این انتظاری از کدخدای جهان می رود !!؟

انتهای پیام