سلیمان که دچار شب کوری نیز می باشد با اشاره به از کارافتادگی که در اثر پیری و کارسخت در بیابان دچار شده است می افزاید برات را بر اساس عهد خدایی زن داده ام و چون شناسنامه ندارد زنش را به او نمی دهند و دو سال است برای گرفتن شناسنامه به ادارات رفته ام ولی کسی جواب ما را نمی دهد و خسته و ناتوان مانده ام و نمی دانم باید چکار بکنم

پیرمرد بیابان نشین که با همسر و یکی ازفرزندان که فعلاً در کنار اوست در یک اتاق خشت و گل سیاه و تاریک زندگی می کند در ادامه مشکلات زندگی خود می گوید برادرانم حبیب وفریدون ازدواج نکرده اند وبرای دامداران درروستاها چوپانی می کنندویکی از پسرهایم ازدواج کرده است و دو بچه بدون شناسنامه دارد که اوهم کارش چوپانی برای دامداران استو خیلی بر آنها سخت می گذرد .

وی از مسئولین می خواهد به داد او و فرزندانش که مجموعاً سیزده نفر بدون شناسنامه و امکان دریافت تسهیلات و خدمات دولتی ندارند برسند .

غلامرضا رجب زاده رئیس اداره ثبت احوال قاین در شرح حال و پرونده این افراد می گوید پرونده هویت و تابعیت این افراد بایستی توسط مراجع ذی ربط تأیید و پس از صدور مجوز شورای تأمین شهرستان ، اقدام به صدور شناسنامه گردد که تا کنون این اتفاق نیفتاده است و ما نمی توانیم به این خانواده ها شناسنامه بدهیم .

عباسی از پلیس اطلاعات قاین پیگیری این پرونده ها را محرمانه اعلام می کند و می گوید این کار چارچوب قانونی خاص خود را دارد .

وی مقصر اصلی این پرونده را افراد این خانواده معرفی می کند که پیگیر پرونده خود نبوده اند و بموقع اقدام نکرده اند .

اسدالهی معاون سیاسی اجتماعی فرمانداری قاینات نیز در تماس خبرنگار ما ضمن تأیید و اعلام اطلاع از این پرونده قول پیگیری جدی موضوع را می دهد تا شاید مشکل آنان مرتفع گردد .

در هر حال و بدلیل هر اشتباهی که ۳۰ یا ۴۰ سال قبل برای سه پسر یتیم بیابان نشین اتفاق افتاده است و با وجود نهادهایی مثل شوراهای روستا و دهیاری و نیز اطلاعی که مسئولین در دهگردشی ها بدست می آورند نباید اجازه می دادند یک خانواده سه نفره بیابان نشین که در ((لون)) های دامداری و بدون شناسنامه و هویت مشخص زندگی داشته اند به سیزده نفر افزایش یابند و پس از دو سال از طرح پرونده در مراجع ذی صلاح ، کسی پاسخگوی آنان که هیچگونه سواد و اطلاعی از قوانین و تعاملات اجتماعی ندارند ، نباشد و  در نظام جمهوری اسلامی که مدافع محرومین و مستضعفین است ، افرادی در کمترین و ابتدایی ترین سطح زندگی که حتی تأمین کننده نیاز جسمی آنان نیست ، در تنهایی زندگی کنند .