مرحوم دکتر حمید نطقی (پدر روابط عمومی ایران): هر مدیریتی سزاوار همان روابط عمومی است که دارد

عموماً شاهد آن هستیم که واژه روابط عمومی در نوشتار و گفتار سازمان ها و مطبوعات و مردم به میان می آید بدون اینکه

اولاً بدانند که روابط عمومی چیست؟ آیا علمی است که مورد بررسی ها و پژوهش های علمی قرار  می گیرد و از علوم دیگر مانند ریاضیات ، آمار و..استفاده می کند، یا هنری است که از خلاقیت و تکنیک های جذاب بهره می برد و در ردیف هنرهای هفتگانه مانند موسیقی،نمایش ،تجسمی و.. قرار گرفته و هنر هشتم نامیده می شود، یا فنی است که برای پیشبرد اهداف خود از فنونی چون سخنرانی، خطابه، اقناع، ترغیب و..استفاده می کند.

ثانیاً چه تعریفی دارد، آیا اینه تمام نما، وکیل مدافع سازمان است، مدعی العموم مردم است، مغز ،چشم ، گوش وزبان سازمان است ، مدیریت فرهنگی است یا خدمات فرهنگی ،مشاور است یا  تبلیغ چی.
ثالثاً از چه جایگاه و موقعیتی برخورداراست؟ واحد است یا دفتر،اداره است یا معاونت، متن است یا حاشیه، فرصت است یا تهدید، واقعی است یا طفیلی.
همانطورکه میدانیم روابط عمومی ها در هر سازمان و یا دستگاهی نه تنها هم سطح و هم طراز با بخش های دیگر هستند، بلکه باید از لحاظ موقعیت و چایگاه و عملکرد بر سایر بخشها برتری و اشراف داشته باشند، ولی در حال حاضر چنین نیست و این موضوع در ساختار همه دستگاه ها به عنوان یک نقص و کاستی محسوب می شود و اساس این کاستی به دو عامل برمی گردد.
اول ضعف برداشت و عدم معرفت و خودشناسی مدیران و کارشناسان روابط عمومی ،زیرا خودشناسی سودمندترین دانش هاست و اگر یک روابط عمومی تعریف جامع و کامل خود را بداند، جایگاه و مقام خود را بشناسد با مسئولیت و وظایف خود آشنا و در اجرای آن کوشش کند، حقیقتاً به این کاستی و ضعف گرفتار نخواهد شد.
دوم ضعف برداشت و عدم شناخت و آگاهی مدیران ارشد نسبت به روابط عمومی،زیرا وجود یک روابط عمومی علمی و کارآمد در یک دستگاه ضروری است، در این میان مدیر ارشد سازمان باید بداند بدون داشتن یک روابط عمومی فعال، قوی و توانمند قادر به انجام قسمت اعظم فعالیت های ارتباطی و اطلاع رسانی خود نخواهند بود و مرحوم دکتر حمید نطقی پدر روابط عمومی ایران میگوید: هر مدیریتی سزاوار همان روابط عمومی است که دارد.

محمد بصیریان

مدیر عامل انجمن روابط عمومی استان کرمان