گاهی ذهن با دیدن حوادث تاریخی و به ویژه مصیبت‌هایی که بر انبیا و اوصیا و اولیای الهی وارد شده، گمان می‌کند که حتماً و در هر شرایطی باید چنین می‌شد! لذا این شبهه ایجاد می‌شود که پس حتماً باید ابن ملجم و یزید و شمری هم می‌آمدند و چنین می‌کردند! و بعد ذهن می‌گوید: اگر اینها همه «باید» است، پس آنها زیاد هم گناهی نداشتند، اگر آنها نبودند، کسانی دیگری حتماً این کار را می‌کردند.

الف – اما، باید توجه داشت که خداوند متعال به هیچ وجهی انبیا، رسولان و امامان را برای زجر کشیدن و کشته شدن نفرستاده است و در هیچ یک از آیات قرآنی و احادیث و روایاتی که به فلسفه‌ی ارسال آنها تصریح شده است، نیامده است که آنها را برای تحمل مصیبت و بلا و کشته شدن فرستاده‌ام، بلکه تصریح شده که برای تزکیه، تلاوت و ابلاغ آیات الهی، تعلیم علم و حکمت و برقراری قسط فرستاده‌ام.

ب – فرعون، ابن ملجم، یزید، شمر، خولی، اوباما، نتانیاهو و …، هر کدام یک نفر هستند، پس قدرتی ندارند که چنین جنایاتی کنند، بلکه وقتی مردم به دعوت انبیا و اولیا بی‌توجهی می‌کنند و فریب زر و زور و تزویر آنان را می‌خورند و از آنها حمایت می‌کنند، به آنها حکومت و نیز قدرت و جرأت جنایت می‌بخشند.

ج – مردم باید از خواب غفلت بیدار شوند؛ هوشیار، بصیر و علیم راه رشد و سعادت را بپیمایند. گاهی این خواب سبک است و با یک ندا، صدا، تذکر، نصیحت یا ضربه‌ای کوچک و کوتاه بیدار می‌شوند و گاه خواب غفلت و انحراف‌شان شدید است و بیدار شدن‌شان بهای گزافی دارد. لذا انبیا، اوصیا، اولیا و مؤمنین برای نجات مردم به صحنه می‌آیند تا آنها بیدار و هوشیار شوند، حتی اگر به قیمت ریخته شدن خون آنها باشد. بدیهی است که پرداخت کننده‌ی این هزینه گزاف، خود مردم هستند که امیرالمؤمنین را از دست می‌دهند تا معاویه بر آنها حکومت کند، یا امام حسن و امام حسین و سایر ائمه را از دست می‌دهند، تا یزید، هارون، مأمون، متوکل  … امریکا، انگلیس و صهیونیسم بر آنها حکومت کند و آن قدر چوب می‎خورند تا بالاخره بیدار شوند.

د – پس، اگر مردم بیدار بودند، اساساً ضرورتی نداشت که کربلا و عاشورایی پیش آید. معاویه‌ها و یزیدها قدرت پیدا نمی‌کردند که چنین جنایاتی انجام دهند (امروز هم همین طور است)، و دنیا آباد و اصلاح می‌شد و وعده‌های الهی زودتر محقق می‌گردید. دنیا نیز بهشت زمینی بود، برای گذری با معرفت و رشد و کمال انسان. درست مانند زمان حکومت حضرت مهدی عج الله تعالی فرجه الشریف.

ﻫ – انبیا، رسولان و ائمه صلوات الله علیهم اجمعین، برای هدایت و رشد بشر برانگیخته شده‌اند، نه برای مصیبت کشیدن یا به شهادت رسیدن. آنها آمدند تا انسان را با حقایق عالم هستی، مبدأ و معادشان و اسرار عالَمِ آفرینش آَشنا کنند تا بشر با این معرفت به کمال رسد. اما عده‌ای بندگی هوای نفس را ترجیح دادند و برای اشباع و ارضای آن از یک سو مردم را فریب دادند و از سوی دیگر قصد جان انسان‌های کامل و الگوهای برتر انسانی را نمودند.

امیرالمؤمنین علیه السلام در چند جمله کوتاه، ولی ژرف و قابل تأمل و اندیشه، به هدف از ارسال انبیای الهی اشاره دارد که البته ارسال ائمه اطهار علیهم السلام نیز در همان راستا می‌باشد:

«وَ اصْطَفى سُبْحانَهُ مِنْ وُلْدِهِ اَنْبِیاءَ اَخَذَ عَلَى الْوَحْىِ میثاقَهُمْ، وَ عَلى تَبْلیغ  ِ الرِّسالَهِ اَمانَتَهُمْ، خداوند سبحان پیامبرانى از فرزندان آدم برگزید که در برنامه وحى، و امانتدارى در ابلاغ رسالت از آنان پیمان گرفت،

لَمَّا بَدَّلَ اَکْثَرُ خَلْقِهِ عَهْدَ اللّهِ اِلَیْهِمْ، فَجَهِلُوا حَقَّهُ، وَ اتَّخَذُوا الأَنْدادَ مَعَهُ، وَ اجْتالَتْهُمُ الشَّیاطینُ عَنْ مَعْرِفَتِهِ، وَاقْتَطَعَتْهُمْ عَنْ عِبادَتِهِ.

آن زمان که اکثر انسان‌ها عهد خدا را به امور باطل تبدیل نموده، و به حق او جهل ورزیدند، و براى او از بتان همتا گرفتند، و شیاطین آنان را از معرفت به خداوند بازداشتند، و رابطه بندگى ایشان را با حق بریدند.

فَبَعَثَ فیهِمْ رُسُلَهُ، وَ وَاتَرَ اِلَیْهِمْاَنْبِیاءَهُ،

پس خداوند رسولانش را برانگیخت، و پیامبرانش را به دنبال هم به سوى آنان گسیل داشت،

لِیَسْأْدُوهُمْ میثاقَ فِطْرَتِهِ، وَ یُذَکِّرُوهُمْ مَنْسِىَّ نِعْمَتِهِ،

تا اداى عهد فطرت الهى را از مردم بخواهند، و نعمت‌هاى فراموش شده او را به یادشان آرند،

وَ یَحْتَجُّوا عَلَیْهِمْ بِالتَّبْلیغ  ِ، وَ یُثیرُوا لَهُمْ دَفائِنَ الْعُقُولِ، وَ یُرُوهُمُالاْیاتِ الْمُقَدَّرَهَ:

و با ارائه دلایل بر آنان اتمام حجت کنند، و نیروهاى پنهان عقول آنان را برانگیزانند، و نشانه‌هاى [تقدیر شده‌ی] الهى را به آنان بنمایانند:

مِنْ سَقْف فَوْقَهُمْ مَرْفُوع  ، وَ مِهاد تَحْتَهُمْمَوْضُـوع، وَمَعـایِشَ تُحْییهِـمْ، وَ آجـال تُفْنیهِـمْ،

از این بلند آسمان که بر بالاى سرشان افراشته، و زمین که گهواره زیر پایشان نهاده، و معیشت‌هایى که آنان را زنده مى دارد، و اجل‌هایى که ایشان را به دست مرگ مى‌سپارد،

وَ اَوْصاب تُهْرِمُهُمْ، وَ اَحْداث تَتابَعُ عَلَیْهِمْ،

و ناگواری‌هایی که آنان را به پیرى مى‌نشاند، و حوادثى که به دنبال هم بر آنان هجوم مى‌آورد.

وَ لَمْ یُخْلِ سُبْحانَهُخَلْقَهُ مِنْ نَبِىٍّ مُرْسَل، اَوْ کِتاب مُنْزَل، اَوْ حُجَّه لازمَه، اَوْ مَحَجَّه قائِمَه.‌

و خداوند سبحان هیچ گاه بندگانش را بدون پیامبر، یا کتاب آسمانى، یا حجتى لازم، یا نشان دادن راه روشن رها نساخت.

منبع: ایکس شبهه