اخبار دیروز را که می دیدم ناگاه یاد روز ۴ اسفند ۹۲ افتادم، روزی که تیتر یک روزنامه های زنجیره کشور این بود: «پرواز بویینگ به ایران»

 آقایان انگار خیلی خوشحال بودند از قراردادی که به تعبیر خودشان  بعد از انقلاب سابقه نداشته و یکی از شیرین ترین ثمرات توافق ژنو است. و باز توافق ژنو. و باز بزرگترین توافق نامه تاریخ بشریت!!!

 روایت روزنامه ها آن روز این بود که بعد از توافق ژنو دو سه اَبَر شرکت هوپیمایی دنیا که عموما امریکایی هستند توانسته اند دولت امریکا را متقاعد کنند که با ایران همکاری داشته باشند. و امریکا هم برای نخستین بار بعد از انقلاب اسلامی موافقت کرده. و تنها دلیل موافقت امریکا توافق نامه ژنو بوده…

 چند ماه گذشت. به مرور تمام ایران از حال و هوای احساسی توافق ژنو بیرون آمدند و دنبال نتایج محسوس آن شدند. و یکی از آن ثمرات که بسیار هم بر سر آن فخر فروشی شد هواپیما بود…

 ملت منتظر بودند تا بویینگ های امروزی در آسمان ایران بپرد و هوپیماهای مان با کمک آن ابر شرکت های بزرگ جهانی، تعمیر و به سازی شود و قطعات جدید وارد هواپیماهای مان شود و خلاصه هواپیمایی کشور تکان های جدی بخورد.

 و چند ماه بعد مسئول روابط عمومی ایران ایر تمام ثمرات توافق ژنو در زمینه هواپیامیی را رسماً اعلام کرد:‌ «در چارچوب مذاکرات ژنو و اقدام مشترک، تعدادی کتب و مدارک فنی مربوط به ایممنی پرواز دریاقت شده است…»

 قابل باور نبود اما تمام آن چه که از این همه تبلیغات رسانه ای عاید مان شد چند جلد کتابی بود که آن ابر شرکت ها به ملت ما مرحمت نموده بودند! کتاب هایی که دانش داخل آن هیچ نکته خاصی را در بر نداشت و متخصصان داخلی مان  خیلی بیش از این ها بر آن علوم احاطه داشتند.

 و بعد از آن همه هیاهوی رسانه ای زنجیره ای، بزرگترین ثمره توافق ژنو در حوزه هواپیمایی وارد ایران شد: چند جلد کتاب ساده؛ همین و بس!!!

 و دیروز یکی دیگر از هواپیماهای ما به خاطر نقص فنی تکه تکه شد.

 و دیروز صدها نفر از هموطنان ما داغدار شدند…

 و حالا داریم غصه این همه خانواده ای را می خوریم که دیروز داغدار شدند…

 و حالا داریم غصه خودمان را می خوریم که چقدر الکی خوشحال شده بودیم و چه زودباور و خوش خیالیم…

 و داریم نگاه می کنیم به تکه پاره هواپیمایی که قرار بود به قول آقایان بعد از «پرواز بویینگ به ایران» تعمیر شود و به سازی. و نه تعمیر شد و نه به سازی و نه حتی وارد ایران اصلاً!

 اما حضرات مسئول!

 اگر در زمان دیروزی ها هواپیما سقوط می کرد لااقل همه می دانستند که امریکا منتی بر سرمان نگذاشته و اساسا قرار نیست بهمان کمکی کند. امروز اما امریکا با شرکت بویینگش بر سر ما منت گذاشت و عمل نکرد و هواپیمای مان هم دوباره سقوط  کرد…

 و این یعنی اگر تا دیروز قربانی خوی وحشی  و انسان کش امریکا بودیم امروز اما دندانِ تیز و زهر آگین دروغ گویی و فریب کاری آمریکا بر تن خوش خیالی مسئولین ما بیشتر اثر می کند.

 آری حضرات!

 ما دلواپسیم. برای هواپیمایی که سقوط می کند. برای بویینگی که بهمان کتاب داستان تعارف می کند، برای هیاهویی که ساختید و پاره کتاب هایی که دریافت کردید.

 ما بد جوری دلواپسیم.

 برای توافق نامه ای که به قول شما قرار بود زندگانی ما را زیر و رو کند، اما دریغ از خرده تکانی که برای مان سود داشته باشد. برای توافق نامه ای که هنوز با ذره بین داریم در آن دنبال حقوق مسلم مان می گردیم، برای توافق نامه ای قرار بود آرام جان مان باشد و دارد آتش جانمان می شود…

 آقایان ما دلواپسیم…

 دلواپس داغی که بویینگ روی دل خانواده های «ایران ۱۴۰» گذاشت…

 دلواپس جنجالی که بخاطر بویینگ در مملکت به پا کردید…

 بله آقایان!

 ما دلواپسیم، دلواپس کلاهی که با بویینگ سر مان گذاشتید…

 ما دلواپسیم؛ دلواپس دروغ و دروغگویی…