به گزارش “صبح رابر“به نقل از بوتیانیوز، پیشرفت علم  و تکنولوژی همیشه هم خوب نیست. یعنی همه مسایل دنیا دو صورت دارند؛ منفی و مثبت. فناوری هم این گونه است.
انیشتین جمله خیلی معروف و جالبی دارد که می‌گوید:«من از روزی می‌ترسم که تکنولوژی از تعامل انسانی پیشی بگیرد. چنین روزی، جهان نسلی از احمق‌ها خواهد داشت.» این جمله بار مفهومی  خیلی بالایی دارد. همه از تکنولوژی در جهت بهبود امور استفاده می‌کنیم اما اگر قرار باشد همه زندگی ما را فرا بگیرد،چیزی از انسانیت و مهربانی باقی نمی ماند.

این جمله انشتین عمیق تر از آن است که برخی از ما درک می کنیم. آیا با وجود استفاده درست که امروز در کشورهای مختلف دیده می شود ، آثار گسست روابط انسانی در ایران بیشتر دیده نمی شود؟ آیا رشد  این تکتولوژی در ایران بیشتر از متوسط جهانی نیست؟ چرا با وجود تحریم های فلج کننده از این نمونه تحریم ها یعنی به قول آمریکائیها ابزارهای رشد دموکراسی مدام به ایران افزایش پیدا می کند؟آیا اتکا به این فناوری ها قابلیت های واقعی را کاهش نداده  است؟ البته در برخی موارد توسعه داده است ، اما در بسیاری از موارد ضایعه به بار آورده. این موضوع ارزش آن را دارد که مبنای یک بحث کارشناسی از منظر روانشناسی و جامعه شناسی قرار گیرد.

موبایل یکی از محصولات تکنولوژی و  فناوری است که مزایای بی شماری دارد. به ویژه در این عصر که موبایل تقریبا همه کاره زندگی  شده است و علاوه بر تلفن، دوربین، کامپیوتر، حسابدار و… نیز هست و در برخی از موارد ماهواره هم شده است. اما همین موبایل دوست‌داشتنی که نفس بسیاری از ما به آن وابسته است نه تنها برای خودمان بلکه برای کودکان ما  نیز مضر و مخرب است. متاسفانه خیلی از والدین در مورد اینکه فرزندان کوچک آنها گوشی موبایل دارد، با افتخار صحبت می‌کنند. کودک ۵ یا ۶ ساله‌ای که گوشی هوشمند به دست می‌گیرد آیا واقعا از محدودیت‌ها و روشهای استفاده آن آگاهی لازم را دارد؟ آیا پدر و مادر او احساس نمی‌کنند نباید این وسیله از این سن کم در اختیار او قرار بگیرد؟ جدای از مضرات پزشکی و روحی و روانی از بقیه خطرات آن آگاهی دارند؟

البته برخی از والدین برای استفاده از موبایل برای فرزندان خود محدودیت تعیین می‌کنند و مثلا فقط دو ساعت موبایل در اختیار او قرار می‌دهند. اما برخی از والدین از اینکه تا قبل از سن ۱۲ تا ۱۷ سالگی برای فرزند خود موبایل تهیه کنند، اکراه دارند. بعضی از خانواده‌ها از اینکه تلفن همراه در اختیار فرزند خود قرار دهند، می‌ترسند زیرا هراس دارند مبادا باعث انحراف او بشود.البته تعداد این خانواده ها متاسفانه خیلی کم است.

واقعیت این است که والدین نباید حداقل قبل از دوره دبیرستان به فرزندان خود موبایل بدهند زیرا با این کار این آزادی را به آنها می‌دهند که وارد شبکه‌های اجتماعی آنلاین شوند. یا متاسفانه با دوستان نامناسب ارتباط های مخفیانه بگیرند. وقتی یک گوشی هوشمند در اختیار یک  کودک  ویا نوجوان باشد، او به‌طور دایم به اینترنت دسترسی دارد و اینترنت نیز با همه خوبی‌ها، سایت‌هایی دارد که برای فرزندان ما به هیچ وجه مناسب نیستند و باعث انحراف آنها می شوند.
شاید بهترین سن برای خرید گوشی برای فرزندان، دوره دبیرستان باشد. دختر و پسر در این سن دیگر کودک نیستند و می‌توانند تا حدی خوب را از بد تشخیص دهند. البته لازمه این امر آن است که پدر و مادر با ارائه مشورت های دقیق به فرزندشان او را همراهی کنند و از معایب این وسیله آنها  را به خوبی آگاه کنند. نکته جالب توجه اینجاست کشورهایی که خود مروج  آزادی و حقوق بشر و تکنولوژی هستند ، سن قانونی و محدودیت برای این تکنولوژی تعریف کرده اند. در آمریکا در هیچ مقطع تحصیلی دانش اموزان حق آوردن موبایل را به مدرسه ندارند. و اینجاست که باید با کمال شرمندگی بگوئیم که پیش بینی انیشتن در این مورد در ایران هم اکنون محقق شده است.

یادداشت از: مرتضی کارآموزیان(کارشناس رسانه و فضای مجازی)