حکمت‌های نهج‌البلاغه خود الگوی عملی عدالت، زهد و شجاعت بوده است
نمایش جلوه‌ای از وحدت و ایمان به خاندان نبوت در رابر
جشن شب ولادت امام رضا علیه‌السلام در رابر
گلباران گلزار شهدای روستای قنات ملک زادگاه سردار دل‌ها
دستبند پلیس رابر بر دستان خرده‌فروشان مواد مخدر
نوروز علوی با تمسک به روحیه اهل‌بیت و شخصیت امیرالمؤمنین(ع) محقق می‌شود
هشدار پلیس به رانندگان زیر سن قانونی
مدارس شهرستان رابر تا ۲۸ اسفندماه دایر است
رویداد فرهنگی ادبی رد پای عشق در شهرستان رابر برگزار شد
عشایر ایل بچاقچی و اهالی روستای قنات ملک برگزیدگان دوستدار کتاب کشور شدند
تمدید مهلت ارسال آثار به جشنواره شجره طوبی
اعلام جزئیات مراسم تحویل سال در حرم مطهر امام رضا(علیه‌السلام)
پویش ملی «زندگی با آیه‌ها»
برپایی ۱۵ بازارچه نوروزی صنایع‌دستی در استان کرمان
برگزاری محفل انس با قرآن کریم در محضر رهبر انقلاب
اعمال شب اول ماه مبارک رمضان
4:45:17 - شنبه 24 آبان 1393
پاشایی گفته بود: زندگی برایم مانند یک نمایش نامه است و هر داستانی جایی تمام می‌شود. به قول امام علی(ع) طوری زندگی کن که انگار فردا نیستی و طوری زندگی کن که انگار سالها زندگی خواهی کرد.
به گزارش ” صبح رابر“به نقل از ” پایگاه اطلاع رسانی بوتیا ” ، می دانید پیشترها یکی از بهترین دعاهای اجداد و نیاکان ما چه بود ؟ نمی گفتند خدا فلان چیز و بهمان مورد را به تو بدهد یا هرچیز دیگر…آخر آخر دعاها این بود: « خدا عاقبتت را به خیر کند » دعایی که بعضی ها میگفتند : به چه دردمان می خورد؟ عاقبت را می خواهیم چه کنیم و …
حالا امروز خیلی ها دانستند که چقدر خوب است اگر عاقبت به خیر باشی.
پاشایی در آن مصاحبه گفته بود: در بچگی دوست داشتم بازیگر یا خواننده شوم. در عالم کودکی شهرت را دوست داشتم. اما هر چه سنم بالاتر رفت، مدل شهرت برایم خیلی مهم شد و فهمیدم این‌که فقط مشهور باشی چندان مهم نیست.
چیزی که من همیشه به آن اعتقاد داشتم، این است که این شهرت و محبوبیتی که خدا را شکر برای من ایجاد شده، نعمتی است که شاید شامل حال هر کسی نشود و تعداد انگشت‌شماری از افراد به آن دست پیدا می‌کنند. همان خدایی که این محبوبیت را به من داده، این بیماری را هم برایم در نظر گرفته است، پس جای گلایه‌ای نیست. شاید خدا می‌خواهد من را امتحان کند. زندگی همین است و اتفاقی که بخواهد بیفتد، رخ می‌دهد، من نگاهم این است این اتفاقی است که رخ داده… زندگی مانند یک نمایش نامه است که معلوم نیست آخرش چه می‌شود.
