به گزارش” صبح رابر” به نقل از  ” بوتیا “، گزارش ها حاکیست که خدمات اینترنتی در کره شمالی به طور گسترده قطع شده است و یک تحلیلگر می گوید که دسترسی به اینترنت در این کشور کاملا قطع شده است.

خبرگزاری مرکزی کره، و روزنامه رودونگ سینمون، اوایل روز سه شنبه دوباره آنلاین شدند. آنها پیشتر غیرقابل دسترسی بودند.

شبکه آربور (Arbor Networks) که خدمات فنی اینترنت عرضه می کند گفت که از روز شنبه متوجه حملات موسوم به “رد خدمات” علیه ساختار کره شمالی شده است.

یک سخنگوی شرکت اینترنتی داین ریسرچ، مستقر در آمریکا، گفت مشکلات اینترنتی کره شمالی ممکن است نتیجه یک حمله سایبری باشد.

قبل تر، کره شمالی از آمریکا خواسته بود تا به خاطر آنکه پیونگ یانگ را به هک شرکت سونی پیکچرز متهم کرده بود، و همچنین تهدید کرده بود به اقدام پیونگ یانگ به روش های مختلف از جمله جنگ سایبری واکنش نشان دهد، از این کشور عذرخواهی کند.

از سوی دیگر، وزارت خارجه چین نیز اعلام کرد که اطلاعات کافی برای تایید استفاده کره شمالی از امکانات چین برای هک کردن سایت سونی پیکچرز وجود ندارد.

 کلید قطع اینترنت جهان در دستان چه کسی قرار دارد؟

شاید کمی سورئال و تخیلی به نظر برسد٬ اما کلید مهم‌ترین دیتابیس اینترنت جهان در دستان هفت نفر است. این هفت نفر با کنار هم قرار دادن کلیدهای هوشمند خود می‌توانند «شاه‌کلید» ورود به «هسته اصلی اینترنت» را بسازند.برای فعال کردن این کلید باید پنج عضو از هفت عضو در پایگاهی در آمریکا گرد هم آیند تا کل سیستم را restart کنند. این کلیدها در واقع کارت‌های هوشمندی هستند که هر یک دربرگیرنده بخشی از کلید اصلی DNSSEC (ضمیمه‌های امنیتی سامانه نام دامنه) است.

این برنامه امنیتی زیر نظر”شرکت اینترنتی نام‌ها و شماره‌های واگذارشده” یا به اختصار “آیکان” (ICANN) اداره می‌شود. آیکان از آغاز فعالیت‌اش تا به حال ۲۱ کلیددار داشته است. یکی از این کلیددارهای سابق وینت سرف- پدر اینترنت- بود.

پس از افشاگری‌های تکان‌دهنده ادوارد اسنودن درباره جاسوسی‌های گسترده آژانس امنیت ملی آمریکا٬ حالا بسیاری از کشورهای جهان خواستار تحول اساسی فرآیند حاکمیت اینترنت در جهان‌اند. اتحادیه اروپا به تازگی از آمریکا خواسته که «جدول زمانی روشنی برای جهانی‌سازی آیکان» ارائه کند.

رؤسای جمهور روسیه و برزیل نیز به ساز و کار کنونی آیکان اعتراض کرده اند، آنها پیشنهاد کرده‌اند که آیکان زیر نظر سازمان ملل متحد -و نه تابع غیرمستقیم وزارت بازرگانی آمریکا- باشد.

Kill Switch و دارایی ملی آمریکا

به جز این هفت کلید ، روش دیگری نیز برای قطع اینرنت دنیا وجود دارد. پس از حوادث یازده سپتامبر، دولت آمریکا به بهانه مبارزه با تهدیدات تروریستی فرا رو، قانونی تحت عنون قانون میهن دوستی آمریکا را به تصویب رساند تا کنترل‌های امنیتی خود را افزایش دهد. این لایحه بدعتی امنیتی در تاریخ آمریکا و در تاریخ روابط بین الملل بود که طی مدت زمانی اندک لایحه‌ای با حجم بیش از دویست صفحه را به تصویب رساندند.

بر اساس قانون یاد شده، دولت آمریکا می تواند هر اقدام نظامی یا غیر نظامی علیه کشورهای دیگر یا علیه گروه های مخالف غیردولتی (یا تروریستی) در مناطق مختلف جهان را بدون موافقت قطعنامه‌های سازمان ملل متحد  انجام دهد و حتی حمله «پیش دستانه» را نیز حق خود می داند.

ده سال پس از این حادثه، دولت آمریکا بار دیگر اقدامی مشابه را این بار در فضای سایبر در دست انجام دارد. عنوان دقیق این لایحه، “قانون حمایت از فضای سایبری به عنوان دارایی ملی” است.

یکی از مهمترین بخش‌های این لایحه ، کلید قطع اینترنت یا Internet Kill Switch است. براساس این بند از لایحه، رئیس جمهور آمریکا می‌تواند در شرایط اضطراری مانند حملات سایبری به تأسیسات و زیرساخت‌ها، بخشی از ورودی‌های شبکه جهانی اینترنت به آمریکا را مسدود کند و به طور کلی با ابلاغ به سرویس دهنده‌های عمده اینترنت جهان – فیسبوک، مایکروسافت، گوگل و … ، سرویس دهی آن‌ها را متوقف نماید.

تلفن قرمز دیگر وجود ندارد

در زمان جنگ سرد میان رئوسای جمهور آمریکا و شوروی خط تلفنی موسوم به خط قرمز وجود داشت. این خط تفلن بدین منظور تهیه شده بود که درصورتی که فرد نگه دارنده کلاهک های هسته ای ناگهان دچار جنون شد و یک بمب هسته ای شلیک کرد ، با استفاده از این خط تلفن جلوی یک جنگ هسته ای گرفته شود.

به نظر می‌رسد محدوده امنیت و تأمین آن، امروزه از مرزهای فیزیکی فراتر رفته به فضای مجازی و سایبر رسیده است. آنچه که در آغاز موج بیداری اسلامی در منطقه نیز رخ داد شاهدی بر این ادعاست که فضای مجازی رابطه‌ای مستقیم با امنیت ملی و بقای حکومت‌ها دارد. دولت‌ها در شرایطی که امنیت ملی خود را در خطر ببینند، تمام راه‌هایی را که امکان خدشه وارد شدن به امنیت از طریق آن وجود دارد، مسدود خواهند کرد.

دولت آمریکا نیز از این قائده مستثنی نبوده و حرکتی را که از ده سال پیش برای امنیتی کردن فضای کشور و القای ذهنیت ترس و در معرض حمله بودن به افکار عمومی آمریکا آغاز کرده، با بسط آن به فضای سایبر ادامه می‌دهد. نگرانی‌های موجود از اجرای این طرح به یکجانبه‌گرایی آمریکا و عدم پایبندی این کشور به موازین بین المللی باز می‌گردد.

این که آمریکا چه اقدامی را در فضای سایبر مستحق پاسخ نظامی بداند و یا چگونه می‌توان از صحت ادعاهای آن‌ها مبنی بر انجام حملات از کشوری خاص اطمینان حاصل کرد، همگی از نقاط مبهم این قانون است که با توجه به پیشینه سیاه آمریکا، اما و اگرهای بسیاری را بدنبال دارد.