به گزارش ” صبح رابر “آغاز امامتت دنیا را معطر کرده ،بهار بهار نمی شود مگر تحت ولایت او و گلی در بهار نمی شکفد مگر با اذن او .
مولا جان امامت آیه نور ایست که دل های منتظران را روشنی می بخشد ما چشم انتظارت خواهیم ماند تا روز تحقق وعده الهی .

پیامبر اکرم(صلّی الله علیه و آله و سلم)روایت شده که به امام حسن و امام حسین-علیهما السّلام- فرمود: گوارا باد بر شما برکت این روز[نهم ربیع الأوّل= عید بقر]،…. خداوند به من وحی فرمود که: ای محمّد همانا من امروز را برای تو و اهل بیتت و هر آن کس از مؤمنین و شیعیان که ایشان را پیروی نماید، روز عید قرار دادم، و خویش را به عزّت و جلال و بلندی مرتبتم سوگند دادم که هر سال در چنین روزی هزاران نفر از شیعیان و محبّین و دوستان شما را از آتش رها کنم، و سعی ایشان را پاداش دهم و گناهشان را ببخشایم و اعمالشان را بپذیرم

امام هادی (ع) فرمودند: حرمت کدام روز برای اهل بیت بیشتر از نهم ربیع الأوّل است!؟

مرحوم محدث قمی اعلی الله مقامه در مفاتیح الجنان نوشته : روز نهم روز عید بزرگ و روز عید بقر است و از برای آن شرح بزرگی است که در جای خود ذکر شده و روایتی نقل شده که هر که در این روز چیزی انفاق کند گناهانش آمرزیده خواهد شد ….و این روز، روز برطرف شدن غمها است و روز بسیار شریفی است…. این روز ، روز اول امامت حضرت صاحب الزمان ارواح العالمین فداه و سبب مزید شرافتش خواهد بود.
امروز نهم ربیع الاول سالروز آغاز امامت حضرت ولی عصر(عج) در سال دویست و شصت هجری است، روزی که امتداد غدیر و بلکه خود غدیری دیگر است، روزی که پیمان و بیعتی دوباره را با آن گنجینه الهی می طلبد.

روز زایل شدن کرب و غم ، روزغدیر ثانی ، روز تخفیف گناهان شیعیان،روز اختیار نیکویی است برای مؤمنان،روز برداشتن قلم از شیعیان ،روز در هم شکستن بنای کفر و عداوت، روز عافیت ، روز برکت ،روز عید بزرگ ، روز مستجاب شدن دعاست.

روز موقف اعظم ، روز وفای به عهد، روز فتح، روز ندامت ظالمان، روز شرط، روز کندن جامه سیاه، روز قدرت خداست، روز توبه ، روز انابت به سوی حق‌تعالی، روز عفو از گناهان شیعیان، روز زکات بزرگ، روز اندوه یاغیان،

روز گِرِه خوردن آب دهان در گلوی مخالفن، روز خشنودی مؤمنان، روز مقبول شدن اعمال شیعیان، روز عید اهل بیت، روز قتل منافق، روز رهایی مؤمنان است از شر کافران، روز مظاهره ،روز مفاخره ،روز قبول اعمال،روز تبجیل و تعظیم،روز نحله و عطاست، روز شکر حق‌تعالی،روز یاری مظلومان، روز زیارت کردن مؤمنان ،روز رسیدن به رحمت‌های الهی، روز پاک گردانیدن اعمال ، روز فاش کردن رازهاست، روز برطرف کردن بدعتهاست،روز ترک گناهان کبیره ،روز ندا کردن به حق ، روز عبادت ،روز موعظه و نصیحت است.و …
سالروز آغاز امامت حضرت ولی عصر(عج) در حقیقت امتداد غدیر، بلکه خود غدیری دیگر است. باید در این چنین روزی با امام زمان(عج) بر اساس مفاد روایات و دعاها به‌ویژه دعای «عهد» پیمانی دوباره بست. معرفت، محبت، ولایت و اطاعت برخی از اصول این پیمان نسبت به حضرت صاحب‌الزمان(عج) است.

غربت و مظلومیت، رشته‌ای است پیوسته، از غدیر تا کربلا و از کربلا تا غیبت. آنها که آرزو داشتند در سال دهم هجری، در سایه‌سار تک درخت وادی جحفه باشند تا با صاحب غدیر بیعت کنند، امروز باید با حجت معبود، مهدی موعود بیعت کنند و هر چه در توان دارند، از یاری امام زمان خود دریغ ندارند.

چنان که امام علی(ع) می‌فرماید: «خوشا به حال کسی که زمان او (حضرت مهدی علیه السلام) را درک کند، به دوره او بپیوندد و دوره او را شاهد باشد».

ایشان در جایی دیگر می‌فرماید: «هیچ مرده‌ای باقی نمی‌ماند، مگر اینکه شادی ظهور مهدی علیه السلام در قبرش به او می‌رسد و آنها در قبرهایشان با هم دیدار می‌کنند و یکدیگر را به قیام قائم علیه السلام بشارت می‌دهند».

نهم ربیع‌الاول مصادف است با آغاز امامت حضرت مهدی(عج) امام بزرگ و امید مستضعفان جهان، او خواهد آمد و جهان را از عدل و داد پر خواهد کرد همان‏گونه که از ظلم و جور، پر شده است.

ولایت امام‌زمان(عج) به‌عنوان سرپرستی و حاکمیت وی بر افراد جامعه هست و این ولایت رکن و اساس دین است؛ هم‌چنین کلید گشایشگر و راهنمای انسان مسلمان در همه ابعاد دین است.

معرفت، محبت و ولایت امام (عج)، زمینه‌ساز عهد و پیمان با ایشان است، چراکه عشق و ولایت بدون مسئولیت‌پذیری، هوسی بیش نیست. عهد، التزام و نوعی تعهد پذیری در مقابل شخص یا کاری است و باید خود را به وظایفی که نسبت به امام‌زمان(عج) داریم ملتزم سازیم و با ایشان برای انجام آرمان‌هایش عهد ببندیم و کسانی می‌توانند در عصر ظهور به این عهدها عمل کنند که در عصر غیبت به پیمان خود با امام عصر (عج) عمل کرده باشند. عهد و اطاعت، تجلی و نمود عشق و محبت است و زمینه‌سازی برای ظهور ایشان، بسط عدالت و فرهنگ عدل پذیری در جامعه و نهادینه کردن آن است.

آغاز امامت آن حضرت، به مشیّت الهی و برخی مصالح دیگر، با غیبت همراه بود که اولین غیبت ایشان به «غیبت صغرا» مشهور است که تا سال ۳۲۹ هجری قمری به طول انجامید. پس از آن، مرحله جدیدی از غیبت که به دوره «غیبت کبرا» معروف است، آغاز شد که تاکنون نیز ادامه دارد. این دوران، سخت‌ترین دوره امتحان مردم است؛ زیرا ارتباط مستقیم با امام (علیه السلام)برای همگان میسر نیست و نایب خاصی نیز وجود ندارد تا مردم به وسیله او بتوانند از آن حضرت، کسب تکلیف و پاسخ پرسش های شان را دریافت کنند.

در توصیف این برهه از زمان، تعبیرهای بسیاری در روایات وارد شده است که از وجود فتنه‌های بسیار خطرناک حکایت دارد. بشر در این دوره، به دلیل بی توجهی به ارزش‌های اصیل الهی و انسانی، با وجود برخورداری از زندگی به ظاهر زیبا، آراسته و مدرن به زندگی نکبت باری دچار می‌شود. بدین معنا که هر چند شکم‌ها سیر و زندگی پر زرق و برق خواهد بود، ولی روح‌ها مضطرب، نگران و سرگشته است و از دست دادن هدف و فلسفه درست زندگی، یکایک افراد بشر را به یأس و ناامیدی کشنده‌ای دچار می‌سازد.

در فرهنگ اصیل اسلامی، برای پیشگیری از دچار شدن به چنین وضعی، تحت عنوان «وظایف دوران غیبت»، رهنمودهای بسیار مهمی از سوی پیامبر اکرم (ص) وائمه اطهار(ع) ارایه شده است. رعایت این موارد، سبب در امان ماندن از خطر انحراف است؛ زیرا پایبند نبودن به احکام الهی و از دست دادن ثبات فکری و اعتقادی صحیح، سبب آلودگی به فتنه‌های آخر الزمان خواهد شد.

انتظار ظهور وظیفه مهم هر مسلمان

یکی از وظایف مهم هر مسلمان، انتظار ظهور حضرت قائم (عج) است، انتظار تحقق وعده الهی برای حاکمیت صالحان، وظیفه مسلمانان است.

امام صادق (ع) فرمودند: «هر فردی که دوست دارد از یاران حضرت قائم (عج) باشد باید منتظر باشد و در این حال به پرهیزکاری و اخلاق نیکو رفتار کند، این فرد چنان چه بمیرد و بعد از مردنش قائم (عج) بپاخیزد، پاداش او همچون پاداش فردی است که آن حضرت را درک کرده است. پس کوشش کنید و در انتظار بمانید. »

امید است با انجام وظایف و تکالیف مربوط به دوره ى غیبت، بتوانیم در شمار منتظران واقعى آن حضرت باشیم و هنگام ظهور مهدى موعود (عج)، شایستگى هم گامى با آن سوار سبزپوش را به دست آوریم.

بقیه الله خیر الکم ان کنتم مؤمنین

انتهای پیام/

منابع:

بعثه مقام معظم رهبری

مصباح کفعمی ج۲ ص۵۳۳ – بحارالانوار ج۵۰ص۳۳۵

مسارالشیعه ص۲۸-۲۹

روایت معتبر محمد بن حسین: کمال الدین شیخ صدوق ج۲ص۴۷۳

النعمانی، محمدبن ابراهیم‏بن جعفر، کتاب الغیبه، ص‏۲۰۰، ج‏۱۶/ المجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج‏۵۲، ص‏۱۴۰

شیخ طوسی، الغیبه، ص۲۶۷؛ کمال‌الدّین صدوق، ص۶۴۹؛ ارشاد مفید، ج۲، ص۲۷۹؛ طبرسی،

زادالمعاد علامه مجلسی، باب ۸، صفحه ۳۲۵ و زوائدالفوائد، از ابن طاوس باب ربیع‌الاول – و بحار جلد ۳۱ صفحه ۱۲۰٫