به  گزارش ” صبح رابر” به نقل از  وبگاه آفتاب رابرنوشت؛ ماه ذی القعده، اوّل ماه هاى حرام است که حق تعالى در قرآن مجید ذکر فرموده و سیّد بن طاوس روایتى نقل کرده که ذى القعده محلّ اجابت دعا است.

اول ذی القعده مصادف با ولادت حضرت معصومه(س) در سال ۱۷۳ هجری در چنین روزی، کریمه اهل بیت؛ حضرت فاطمه معصومه(س) به دنیا آمد.
روز یازدهم ماه ذی القعده میلاد با سعادت امام هشتم علی بن موسی الرضا(ع) درروز ۲۵ ماه ذی القعده روز دحو الارض، یکی از چهار روزی است که در تمام سال به فضیلت روزه مشهور است و ثواب روزه در این روز معادل ثواب هفتاد سال روزه داری است و به روایتی کفاره هفتاد سال گناه خواهد بود.
روز آخر این ماه مصادف با شهادت جواد الائمه(ع) روز سوگ و ماتم اهل بیت(ع) است، بنا بر روایات شب ۲۵ ذی القعده، شب مخصوص زیارتی حضرت امام رضا(ع) به شمار می رود، شب دحو الارض یعنی شبی که زمین آفریده شده و همچنین به روایتی شب شهادت امام رضا(ع) است.
یکی از اعمالی که در ماه ذی القعده نمازی که فضیلت بسیاری دارد نمازی که مومنان در یکی از روزهای یکشنبه این ماه غسل و سپس وضو گرفته و بعد دو نماز دورکعتی به جا بیاورند و در هر رکعت حمد یک مرتبه و اخلاص سه مرتبه و سوره های فلق و ناس را یک مرتبه بخوانند، پس از نماز هفتاد مرتبه استغفار کرده و با ذکر شریف «لاحول و لاقوّه الّا بالله العلی العظیم» ختم کنند، سپس بگویند «یا عزیز یا غفّار اغفرلی ذنوبی و ذنوب جمیع المؤمنین و المؤمنات فانّه لایغفر الذّنوب الّا انت» این نماز با استناد به حدیث رسول خدا(ص) ثواب زیادی دارد و هر که آن را بجا آورد توبه مقبول، آمرزش گناهان، راضی شدن دشمنان در روز قیامت، مرگ با ایمان، نورانی شدن قبر، رضایت والدین، مغفرت والدین و ذریه، توسعه رزق و به آسانی جان دادن برخی از آثار این نماز به شمار می رود.