ناهید شیخی پور درباره تحصیلاتش، می گوید: “من به صورت مادرزادی نابینا بودم. از وقتی که یادم می آید دوست داشتم مثل سایر بچه ها باشم و دلم نمی خواست نقص عضو باعث عقب ماندنم از دیگران شود. به همین دلیل با وجود مشقت های زیاد با همه توان درس می خواندم. در روستا امکاناتی برای تحصیل یک فرد نابینا وجود نداشت و رفت و آمد به شهر هم برایم مشکل بود. بنابراین بعد از یادگیری خط بریل به صورت آزاد و بدون معلم مطالعه و تمرین می کردم و در نهایت سال ۸۴ از طریق آموزش از راه دور دیپلم گرفتم.”

قالیبافی در تاریکی

او درباره نحوه ورودش به عرصه تولید و کسب و کار می گوید: “با توجه به نابینایی ام، متوجه شدم که یکی از حوزه هایی که بهتر می توانم در آن فعالیت کنم، عرصه صنایع دستی و قالی بافی است. کار قالی بافی را از سال ۸۱ با کمک سازمان جهاد کشاورزی شروع و با توجه به علاقه ای که داشتم در مدت یک هفته به طور کامل یاد گرفتم. در سال ۸۲ در تهران با نقشه برجسته قالی بافی ویژه نابینایان آشنا شدم و با کمک یک مربی دلسوز به نام خانم برنا همه قواعد آن را فرا گرفتم. از آن تاریخ تا امروز تابلو فرش های زیادی بافتم و فروختم، تعدادی از آنها را هم به موزه فرش تهران فرستادم و یکی از آنها را در جریان سفر مقام معظم رهبری به کرمانشاه به ایشان هدیه کردم. برای بافتن قالی و تابلو فرش ابتدا توسط دوستانم کار نقشه خوانی انجام می شود سپس خودم با استفاده از دستگاه تایپی که از طریق استانداری و بهزیستی در اختیارم قرار گرفته، به خط بریل تبدیل می کنم و با کدگذاری برای رنگ ها  به راحتی کار بافتن را انجام می دهم.”

ناهید شیخی پور می افزاید: “از درآمد کار قالیبافی راضی هستم اما دوست داشتم برای بیکاری اعضای خانواده و نیز مردم روستا به ویژه در فصل زمستان که کشاورزی از رونق می افتد، فکری بکنم. به همین دلیل بعد از گذراندن دوره های پرورش قارچ و تولید ورمی کمپوست به همراه زنان روستایی کارگاه تولید قارچ و کمپوست راه اندازی کردیم. در همین کارگاه کار فرآوری زیتون و تولید عرقیات گیاهی را هم انجام می دهیم و سود خوبی دارد.”

کشت زعفران زندگی مان را تغییر داد

کشت زعفران یکی دیگر از عرصه های فعالیت خانم شیخی پور است. او در این باره می گوید: “با مطالعاتی که انجام دادم متوجه شدم که از یک سو کشت زعفران درآمد بسیار زیادی دارد و از سوی دیگر با خاک و آب و هوای روستای ما سازگار است. به همین دلیل در زمین های خانوادگی کار کشت زعفران را هم شروع کردم و علاوه بر آن به سایر روستائیان هم توصیه کردم که زعفران بکارند. ترویج کشت زعفران باعث تغییر سطح زندگی مردم روستای “شاهینی” شد و از این بابت خیلی خوشحالم. در کشت زعفران از کود تولیدی کارگاه استفاده می کنیم، استفاده از کود ارگانیک و ۱۰۰ درصد طبیعی ورمی کمپوست هم میزان محصول تولیدی را افزایش داده و هم کیفیت بهتری رقم زده است.”

ناهید شیخی پور به همراه جمعی از زنان روستایی برای راه اندازی کارگاه بسته بندی محصولات کشاورزی موفق به دربافت تسهیلات حمایتی از جهاد سازندگی، صندوق مهر و بسیج سازندگی شده است. او در این باره می گوید: “محصولات کشاورزی اگر در بسته بندی های مناسب عرضه شوند، بازار بهتر و ارزش بیشتری پیدا می کنند. به همین دلیل قصد داریم در روستا یک کارگاه بسته بندی بسازیم و دستگاه صنایع تبدیلی بسته بندی بخریم، تسهیلات لازم را هم دریافت کرده ایم. اگر بتوانیم برند مناسبی برای زعفران تولیدی روستا به ثبت برسانیم و محصولات را به خوبی بسته بندی کنیم، به راحتی می توانیم زعفران را به عراق صادر کنیم.”

نابینایی را به عنوان یک مانع به رسمیت نمی شناسم

آیا این رسیدگی به این همه مشغله با وجود نابینایی، برای ناهید شیخی پور کار سختی نیست؟ او در پاسخ تاکید می کند: “هیچ وقت نابینایی خودم را به عنوان یک مانع در برابر رسیدن به موفقیت، به رسمیت نشناختم. بلکه اعتقادم براین است هر کس بخواهد کاری را به سرانجام برساند، حتما می تواند، فقط کافی است تلاش و همت لازم را بکار بگیرد. من هم با توکل بر خدا و پشتیبانی خانواده وهمیاری دوستان در روستا اقدام به راه اندازی کسب وکار برای دختران روستایی کردم و خوشبختانه تا به حال هم موفق بوده ایم.”

خانم شیخی پور می افزاید: “اگر اهل کار باشیم، کار زیاد است! در غیر این صورت اگر فکر کنیم که منظور از کار همان پشت میزنشینی و استخدام است، آینده ای جز شکست در انتظارمان نخواهد بود. ایران خاک حاصلخیزی دارد، لااقل در روستا که اغلب مردم زمین کشاورزی در اختیار دارند، بی کاری معنایی ندارد. با حضور در دوره های آموزشی که جهاد کشاورزی، بسیج سازندگی، سازمان فنی و حرفه ای، بهزیستی و انجمن نابینایان برگزار می کنند حتما می توان راهی برای درآمدزایی کسب کرد.”

او اضافه می کند: “تکلیف انسان هایی که نقص عضو ندارند که روشن است، آن ها اساسا حق ندارند که به موفقیت نرسند. اما می خواهم به افرادی که مانند خودم از نعمت دیدن محرومند تاکید کنم که اگر استعدادهای درونی خودشان را بیابند، با توکل برخدا به هر هدفی که اراده کنند، خواهند رسید.”