به گزارش “صبح رابر”قهرمانی تیم ملی بسکتبال در تورنمنت ویلیام جونز خوشحال کننده بود تا آنجا که پیام تبریک رئیس جمهوری را نیز به همراه داشت. اما حواسمان باشد که در جامی قهرمان شدیم که خبری از چین رقیب دیرینه مان نبود و سایر تیم ها نیز با تمام قوا حضور پیدا نکرده بودند.

در شرایطی که والیبالی ها در لیگ جهانی می جنگیدند ملی پوشان بسکتبال نیز در جبهه ای دیگر از اعتبار ورزش ایران دفاع می کردند. جام ویلیام جونز تورنمنتی است که تا کنون ۳۴ دوره آن برگزار شده و سه بار تیم ملی کشورمان و یک بار نیز تیم مهرام فاتح آن شده اند. با این وجود نباید فراموش کنیم که اعتبار این جام به هیچ وجه قابل مقایسه با جام ملت های آسیا که از ۱۷ روز دیگر در فیلیپین آغاز می شود نیست. اینکه در باد این قهرمانی بخوابیم قطعا خیلی زود نتیجه اش را می بینیم.

دو قهرمانی متوالی جام ملت های آسیا در سال های ۲۰۰۷ و ۲۰۰۹ جان دوباره ای به بسکتبال ایران داد. چین قدرت اول قاره چند سالی سایه سنگین ما را تحمل کرد. تا آنکه شکست ناباورانه تیم ملی برابر اردن در مسابقات ۲۰۱۱ و نزول تا رتبه پنجم شوکی بزرگ به بسکتبال کشور وارد کرد و بخت حضور در المپیک لندن را از ما گرفت. حال دو سال از آن اتفاق می گذرد و فرصت مناسبی پیش آمده تا خاطره تلخ دوره گذشته را با یک نتیجه قابل قبول را پاک کنیم.

درس گرفتن از اشتباهات گذشته باید مد نظر قرار بگیرد. در همین تورنمنت ویلیام جونز، شاگردان بسیروویچ با هفت برد جام قهرمانی را از آن خود کردند. با این وجود اگر بخواهیم در جام ملت ها نیز با چنین اقتداری به هدفمان برسیم و اقتدارمان را یک بار دیگر به رخ رقبای آسیایی بکشیم باید هر چه زودتر در صدد رفع نقاط ضعفمان برآییم. تقویت قدرت دفاعی و مقابله با تیم های سرعتی از مهم ترین نکاتی است که سرمربی تیم ملی قطعا توجه ویژه ای به آن ها خواهد داشت. نکته دیگر اینکه اختلاف امتیازهایی که در پیروزی های تیم ملی در این مسابقات حاصل شد در حدی نبود که بتوان به آن تکیه کرد به ویژه که تیم هایی چون کره و ژاپن با انرژی مضاعف به جام ملت ها می آیند و بدون شک برای جبران شکست هایشان در ویلیام جونز نیز راهکارهایی در پیش می گیرند. از طرفی حملات سرعتی رقبا را می بایست جدی گرفت. چراکه ملی پوشان کشورمان در دفع اینگونه حملات بعضا با مشکل نیز مواجه می شوند.

مبحث دیگری که کماکان جای بحث دارد موضوع میانگین بالای سنی تیم ملی است. هنوز که هنوز است هیچ بازیکنی نتوانسته در حد و اندازه های صمد نیکخواه بهرامی و مهدی کامرانی ظاهر شود، بازیکنی که پس از بازنشسته شدن آنها جایگزین خوبی برایشان باشد. بعلاوه اینکه سرمربیان خارجی که در این سال های به ایران آمه اند نیز ترجیح داده اند ریسک نکنند و دست به ترکیب اصلی نزنند. نه ماتیچ و نه بسیروویچ در مسابقات بزرگ به بازیکنان جوان چندان میدان نداده اند. این در حالی است که سن ملی پوشان قدیمی بالا رفته و همین مسئله می تواند در رقابت های مهم برای تیم مشکل ساز شود. اگرچه تجربه بازیکنان باتجربه در شرایط حساس می تواند کمک بزرگی برای خروج از بحران باشد.

زمان زیادی تا جام ملت ها باقی نمانده. مهیا کردن شرایط، آماده سازی روحی و روانی و پرهیز از هرگونه حاشیه مخرب از جمله مواردی است که سروقامتان به آن ها نیاز مبرم دارند. فراموش نکنیم که در دوره گذشته اختلاف برخی بازیکنان با سرمربی وقت( ماتیچ) چه لطمات جبران ناپذیری به تیم ملی زد. امیدواریم نتایج درخشان تیم ملی در فیلیپین پایانی باشد بر روزهای سخت بسکتبال ایران.