شاید چنین خبرهایی برای طیفی خاص و معدود، عادی شده باشد اما برای کسانی که در متن جامعه حضور دارند و با مشکلات ریز و درشت اقتصادی و معیشتی آنان آشنایند، بسیار تلخ و نگران‌کننده است.

این اخبار هنگامی دردناک‌تر می‌شود که به یادآوریم چند ماه پیش در یکی از بیمارستان‌ها، بخیه‌های «صدرا» کودک چهارساله معصوم را تنها به جرم ناتوان بودن والدینش از پرداخت هزینه نسبتا اندک مربوطه، کشیدند؛

این اخبار هنگامی شگفت‌انگیزتر می‌شود که دریابیم بسیاری از جوانان به بهانه کمبود منابع مالی، در نوبت‌های ۰چند و چندین ماهه برای دریافت وام ناچیز ازدواج نشسته‌اند‎؛

این اخبار هنگامی شرم‌آورتر می‌شود که دریابیم افزایش حقوق عموم کارمندان و کارگران و … چنان اندک است که عرق شرم و اندوه بر جبین‌شان می‌نشاند‎؛

این اخبار هنگامی تامل‌برانگیزتر می‌شود که بدانیم ازای هر ماه حقوق‌های ۸۷ میلیونی، می‌توان برای چند جوان بیکار، اشتغال‌آفرینی کرد و به تبع آن، چند جوان مجرد را به ازدواج ترغیب کرد؛

به راستی چگونه و بر چه اساسی، مدیرانی می‌توانند چنین حقوق کلانی دریافت کنند؟! کدام مسئول و نهادی بر چنین دریافتی‌هایی مهر تایید زده و می‌زنند؟! چنین مدیرانی چه سنخیتی با نظام اسلامی دارند و چگونه می‌توانند خدمتگزارانی شایسته برای نظام و ملت باشند؟! و این قصه سر دراز دارد. امیدواریم چنین خبری واقعیت نداشته باشد و به زودی شاهد تکذیب آن باشیم. امیدواریم!

نویسنده: مرتضی میبدی