به گزارش ” صبح رابر”؛ اُمّ المؤمنین، حضرت خدیجه کبرى(س) دختر خویلد بن اسدبن عبدالعزى نخستین همسر رسول خدا(ص)، از زنان شریف، اصیل و نامدار عرب و اسلام مى‏باشد. ایشان با این‏که در عصر جاهلیت، در مکه معظمه دیده به جهان گشود و در آن شهر قبیله گرا و طایفه مدار رشد و کمال یافت، در عفت، نجابت، طهارت، سخاوت، حسن معاشرت، صمیمیت، صداقت، مهر و وفا با همسر، کم‏نظیر بود و ایشان را در آن عصر، طاهره و سیده نساء قریش مى‏ خواندند و در اسلام یکى از چهار بانویى که بر تمام بانوان بهشت فضیلت و برترى دارند، شناخته شد و جز دختر ارجمندش حضرت فاطمه زهرا(س)، هیچ بانویى این مقام و فضیلت را نیافت.

خدیجه کبرى(س) با درایت و خردمندى خویش صاحب دارایى فراوان شد و کاروان‏هاى متعددى براى بازرگانى به راه انداخت.

حضرت محمد(ص) که پیش از بعثت، بنا به سفارش عمویش ابوطالب(ع) در یکى از سفرهاى کارگزاران خدیجه شرکت کرد و سود فراوانى نصیب ایشان نموده بود، علاقه خدیجه را به خویش جلب و زمینه ازدواج با ایشان را فراهم کرد.

خدیجه کبرى(س) در چهل سالگى با امین قریش، حضرت محمد(ص) که در سنّ بیست و پنج سالگى بود ازدواج کرد و زندگى شرافتمندانه و اصیلى را پایه‏ ریزى کردند که در تاریخ بشریت‏ بى‏ همتا و بى‏ مانند است.

خدیجه کبرى(س) به پیامبر(ص) عشق و علاقه ویژه ‏اى داشت و هنگامى که آن‏ حضرت مبعوث به رسالت شد، تمام توان و دارایى‏ هاى خویش را در اختیار آن‏ حضرت گذاشت، تا در راه اسلام و بارورى آن هزینه کند. او نخستین زنى بود که به آن‏ حضرت ایمان آورد و در این‏ راه مشقت‏ها و آزارهاى فراوانى از سوى قریش و اهالى مکه متحمل گردید.

ایشان تا زنده بود، در تمام صحنه‏ ها یار و یاور رسول خدا(ص) و موجب تسلى قلب شریف آن‏ حضرت بود و در روزگار سخت تبعید در شعب ابى ‏طالب، هیچ‏گاه آن‏ حضرت را تنها نگذاشت و با تمام وجود از ایشان پشتیبانى و نگهبانى مى‏کرد.

سرانجام این بانوى فداکار، پس از یک عمر تلاش و کوشش و ۲۵ سال خدمت به رسول گرامى(ص) و دین مبین اسلام، پس از بازگشت از محاصره قریش در شعب ابى‏ طالب به مکه معظمه، در دهم رمضان سال دهم بعثت، جان به جان‏ آفرین تسلیم و روح مطهرش به اعلى علیین عروج نمود.

پیامبراکرم(ص) در مدت کوتاهى، دو یار و پشتیبان خویش، یعنى عمویش ابوطالب و پس از وى، خدیجه کبرى(س) را از دست داد و از این باب، بسیار اندوهگین و ماتم‏زده بود و روزگار سختى را پشت سر مى‏ گذاشت، به همین جهت، آن سال را «عام الحزن» (سال اندوه) نامیدند.

پس از غسل و کفن بدن مطهر خدیجه کبرى(س)، پیامبر(ص) ایشان را در حجون مکه به خاک سپرد.

خدیجه(س) در خانه پیامبر(ص) داراى دو پسر به نام‏ هاى قاسم و عبدالله [معروف به طیب و طاهر ] و چهار دختر به نام‏هاى زینب، رقیه، ام کلثوم و حضرت فاطمه زهرا(س) گردید.

پیامبراکرم(ص) در شأن همسرش خدیجه(س) فرمود: سوگند به خدا، پروردگار کسى را بهتر از خدیجه نصیبم نکرد زیرا در حالى که مردم، کفر مى ‏ورزیدند، او به من ایمان آورد؛ در حالى که مردم تکذیبم مى‏ کردند، او مرا تصدیق کرد؛ در حالى که مردم محرومم کرده بودند، او با دارایى‏ هاى خود با من مساوات کرد و خداوند از او به من فرزندانى عطا کرد که از سایر همسرانم چنین موهبتى نصیبم نشد.