آنان که در قبرستان تاریک به ظاهر خفته‌اند، اگر بیدار شوند و زبان باز کنند، شاید این جمله را فریاد زنند: در زندگی‌تان پرچم سفید تسلیم را جز برای اهل سلام بالا نبرید تا آسیب نبینید. پس سلام بر اهل سلام.

پیکار به اختیارنظری و پیکار به فرمان عملی درآشکار و پنهانی با آن ها که ظلم را رواج می دهند و دفاع از مظلومان و گرفتن حقوق محرومان مانند: افشای نجومی ها و یا افشای هویت و مکان تروریست ها ویا کمک به همسایه ها از هر مذهب و دینی که باشند و … توسط مردم با احساس وظیفه عمومى واقعاً آتش به جان خیلی ها انداخت و البته بسیارآتش ها نیز خاموش می کند.

یارى مردم که نباشد هیچ حکومتی برپا نیست چه اسلامی باشد و چه غیراسلامی. حکومت بی وفادار و اقبال مردم همچون خاکستری بر سر راه بادها است که نه تنها از خودی ها خورده است بلکه از بیرون هم زده می شوند.

فراموش نکردن و تبیین نقش مردم در حکومت ها ضروری است و هر ذهن بیداری می پذیرد که اجراى عدالت ودفاع از محرمان و کم درآمدها و رسیدگی به بیچاره ها و مبارزه با دزدها و مستلب ها و مختلس ها ،همچون سایر مسائل که معیشت و معاد به آنها گره خورده است البته در صورت مبسوط الید بودن و قدرت انجام برعهده ی علما و رهبران دینى است .

اما وظیفه حفظ و نگهداری حکومت ها به عهده مردم است پس تنها وظیفه حاکمان بر مردم و مسئولان آن ها نسیت که حکومت داری کنند و مردم در حکومت داری نقش کلیدی دارند.

در نهج البلاغه از امیرمنطق و بیان حضرت علی(ع) هست که فرمود: « و ما أخذَ اللّه‏ُ على العُلماءِ ألاّ یُقارُّوا على کِظَّهِ ظالمٍ، و لا سَغَب مظلومٍ، لألقَیْتُ حَبْلَها على غارِبِها». یعنی: اگر خدا از علما و رهبران دینى پیمان محکم مبارزه با تجاوز ها و سرخوشی ظالمان و گرفتن حقوق از کف رفته محرمان را نمى‏گرفت، افسار این حکومت را که در دست گرفته ام از دستم خارج می کردم  و بر گردنش گذاشته و آن را رها مى‏کردم.

وفادارى و حضور و همکارى مردم ریشه ی هر حکومت طاغوتی و پادشاهی را میخشکاند .به حکم عقل  بعد از برپا شدن حکومت نسبتاً مطلوب همه اعم از مرد و زن و پیر و جوان برای اجراى حدود الهی و پشتیبانی از حکم اسلامی و اجرای آن که مربوط به انسان با خدایش و احکام مرتبط با انسان با خودش و احکام در ارتباط با انسان با دیگران است باید پیش قدم شوند .

فقط درصورتی استمرار دستاورد ها امکان پذیر است که این آمادگى همه جانبه باشد تا این رویداد اجتماعى بزرگ در حوادث مختلف رکود و ایستایی نداشته باشد و به بن بست نرسد .

خلاصه اینکه : بزرگان یک کشور هم پا می خواهد و مردم باید با آنان نه یک قدم عقب تر و نه یک قدم جلوتر همراه و هم پا شوند و همواره به آرمان ها دست وفاداربدهند یعنی اینکه از اوامر و نواهی و نظرات و پیشنهادات و حتی انتقادات آنان بدون ادبار پیروى و استقبال کنند .

توجه به این نکات ضروری است و این مهم بر سه اساس استوار است:

اول: مقاصد و اهدافی که مصلحت سنج ها می گویند وظیفه های مهمی را برای مطالبه گری مردم و حتی نخبگان مشخص می کند.

دوم : زنده کردن مبانی و زنده نگه داشتن اصول وفروع و ارزشهای به یادگار مانده از انبیاء و امامان و علما و رهبران دینى گذشته و امروز انکار ناپذیر است.

سوم: فرمانبردارى وایستادگی و وفادارى مردم با رهبرى برای کم کردن مشکلات و  تمدن سازی .

در صورتى که این سه شرط محقق نشود، نه تنها هیچ وظیفه ای بر عهده بزرگان دین نیست، بلکه حتی تکاپو برای آن کم ارزش می شود به این دلیل که این بی اعتنایی ها موجب از بین رفتن استدراجی ارزشها الهی نیز می شود.