به گزارش“صبح رابر”؛ به نقل از ”رودبار ما“؛ کمی دورتر از این شهرهای پرهیاهو و پرزرق و برق هنوز هستند مردمانی در این دیار کهن که نام “ایرانی” را بر پیشانی خود دارند اما در هیچ جایی نامی از آنان به ثبت نرسیده و خلاصه اینکه تا امروز حتی از داشتن “شناسنامه” محروم بودهاند و به تبع آن تا به امروز محروم از دریافت حتی یک ریال از “یارانه نقدی” که حتی ثروتمندان این آب و خاک نیز از آن بهرهمند بودهاند!
گزارش رودبار ما روایت رنجهای زنان و مردانی است که فقر و محرومیت چهرهشان را زرد کرده و دلخوش کردهاند به کمکهای خیرین…
این گزارش روایت خبرنگار رودبار ما است که در ماه مبارک رمضان عازم موتور کناری یکی از محله های حاشیه نشین شهرستان رودبار جنوب جنب اداره برق شهرستان شد تا راوی زندگی مردمانی باشد که زیر درد فقر بیصدا مچاله میشوند.
در آنجا مهمان خانه “جان بی بی” مادر ۵۰سالهای بودیم که فاقد شناسنامه بود و حتی با گذشت ۵۰ سال از عمر خود و داشتن همسر و بچه ونوه مدرکی دال بر ایرانی بودن خود ندارند.
جان بی بی از افرادی استکه حق و حقوق قانونی از جمله بیمه، دریافت یارانه، حساب بانکی محروم هستند.
جان بی بی بامری در پاسخ به این سوال خبرنگار رودبار ما که تاکنون اقدامی را برای شناسنامه دار شدن انجام داده یا نه ؟پاسخ داد: ۱۳سال است که پرونده شناسنامه دار شدنم در پیچ وخم ادارات دولتی است.
وی ادامه داد: از مسئولین در خواست دارم که این مشکل ما را رسیدگی کنند چرا که ما هم در این کشور سهمی داریم.
این مادر رودباری سن خود را براساس سن برادر بزرگترش به دست آورده است .
کودک ۵ساله ای که فقر موهایش را سفید کرد
شناسنامه تنها درد جان بی بی نبود امروز دختر ۵ساله اش به دلیل فقر و نداری دچار بیماری پوستی شده است،هانیه ۵ ساله شش ماه است که به بیماری ویتیلیگو مبتلاست و با توجه به اینکه ۵سال بیشتر ندارد اما تمام موهای سر او در حال سفید شدن است.
این بیماری که با عنوان لک و پیس هم شناخته میشود، به صورت لکه هایی کمرنگتر یا بدون رنگ نسبت به پوست طبیعی ظاهر میشود. این بیماری که بر اثر از دست رفتن موضعی و پیشرونده سلولهای مولد رنگدانه و عملکرد ناقص ملانوسیتها (سلولهای رنگدانه پوست) در تولید ملانین بروز میکند ۵/۰ تا ۲ درصد افراد جامعه و حدود ۶۰۰ هزار نفر را در کشور درگیر کرده است.
اولین نشانه ها ی بیماری ظهور لکه های سفید روی پوست است که میتواند در نواحی مختلف بدن چون دور چشمها، دور دهان، آرنجها، زانو، قوزک پا و انگشتان دست و پا و همینطور ناحیه پشت بدن ظاهر شود.
مردمان کپرنشین همچنان محتاج نان شب
در همین دیار مردمانی هستند که هنوز در ” کپر” به دنیا میآیند، در همان کپر بزرگ میشوند، در همان کپر میمیرند و تمام دارائی آنها تکه حصیری است که در زیر پای خود دارند؛ تمام دارایی آنها پتوی کهنهای است که زیر پایشان پهن شده که برای من و تو حتی تصور زندگیشان محال است. معنی زندگی برای آنها یک دست لباس کهنه و خاکیشان است، کفشی که حتی برای پوشیدن ندارند و از همان ابتدای کودکی روی سنگ و خاک داغ روستاهایشان راه رفته و میروند.
آری جان بی بی و فرزندانش از همین دسته انسانها هستند که در گرمای ۴۵درجه ی رودبارجنوب در کپر و زیر بادگرم کولر آبی زندگی می کنند آنها یخچالی ندارند که آب خنک بنوشند به ناچار دبه ای را با یک پارچه ای کهنه پوشانده تا آب آن خنک شود و بیاشامند.
به راستی یارانه که چندی پیش عده ای از وزرای محترم دولت تدبیر وامید! از آن به عنوان مصیبت عظمای دولت نام بردند هنوز هستند افرادی که آن را دریافت نکردند.
کاش این وزیران محترم به این منطقه تشریف بیاورند تا متوجه شوند نمی توانند یک ساعت در این منطقه زندگی کنند.
هرچه از مشکلات محرومان رودبار بگوئیم بازهم کم گفته ایم زیرا شنیدن کی بود مانند دیدن.
در این سالهای تکنولوژی که دانش آموزان کشورم از بهترین وسایل آموزشی وکمک آموزشی استفاده می کنند دانش آموزان این منطقه از گونیهای برنج به جای کیف استفاده می کنند امسال هم که پول ثبت نام ندارند وترک تحصیل کردند.
آیا این دانش آموزان همچون برخی از آقازاده های مرکز نشین از درآمدهای نفتی ودرامدهای دیگر کشور سهمی ندارند،آیا فقط این درآمدها وثروتهای ملی برای عده ایست.
واما در این جا پایگاه تحلیلی خبری رودبار ما از تمام خوانندگان محترم پوزش می طلبد که هر روز برگی از تراژدی های پی درپی را منتشر می نماید به راستی خود خجلیم از این همه ناله که به جایی نمی رسد، روزی صدای شیون مادران فرزند مرده در نبود بیمارستان گوشها را کرمی کند وهمه ساکتند وبی خیال!
انتهای پیام/