به گزارش” صبح رابر” این روز‌ها شاهد اعتراضات هموطنان بختیاری به سریال تلویزیونی سرزمین کهن هستیم؛  فیلمی که با توهین به مردم باغیرت  قوم بختیاری و لر باعث شد که ضرغامی جلوی پخش آنرا بگیرد و از مردم لر زبان عذرخواهی کند. شنیده شده که مسئولان صداو سیما قصد حذف برخی از بخش های سریال سرزمین کهن را داشتند که با اصرار تبریزی این بخش ها حذف نشد.در همین رابطه با خبر شدیم که برای ساخت این سریال حدود ۱۵۰ میلیارد تومان هزینه شده است.کارگردان این فیلم کمال تبریزی است که البته سابقه وی در ساخت فیلم‌های ضد ارزشی مشخص و روشن است.وی کارگردان فیلم سینمایی مارمولک هم بوده است.  بسیاری از کارشناسان معتقدند که نقش روحانیت در انقلاب در سریال سرزمین کهن بسیار کمرنگ است؛ البته این کارشناسان می گویند اگر زمانی که تبریزی فیلم  مارمولک را  می ساخت ،جلوی او گرفته می شد کار به توهین به قومیت‌ها نمی رسید.ضمناکمال تبریزی سابقه ساخت فیلم تبلیغاتی برای هاشمی رفسنجانی را هم در کارنامه کاری خود دارد.
بعد از تمام این اوصاف می خواهیم سوابق این کارگردان را با کارگردان فراری کشور یعنی محسن مخملباف که اکنون مدافع ملت و رژیم  صهیونیستی است مقایسه و برررسی کنیم.

مخملباف پیش از انقلاب اسلامی در یک گروه چریکی مخالف رژیم وقت که نقش مؤسس آن را بر عهده داشت فعالیت سیاسی اش را آغاز کرد. مخملباف در سال ۱۳۵۳ دستگیر شد و چهار سال و پنج ماه را در حبس سیاسی گذراند. پس از پیروزی انقلاب اسلامی مانند یک مبارز پرافتخار سیاسی که به شدت سنگش را به سینه می کوبید از زندان آزاد شد. اندک زمانی نگذشت که تصمیم گرفت سیاست را کنار گذارد و سلاحش را با سلاح فرهنگ و هنر تعویض دارد. پس از این که به عنوان یک کارگردان مذهبی و انقلابی به خوبی شناخته شد. ساخته های محسن مخملباف در ده سال گذشته بیش از هزار بار در جشنواره های جهانی حضور یافته اند و جوایز بسیاری را از آن خود ساخته اند. درباره وی به زبان های انگلیسی، ایتالیایی و ژاپنی و . . . فیلم تهیه شده است. بعد از مدتی برای رهایی از خط قرمزهای ممیزی و در جست و جوی ناشناخته های ذهنی، مخملباف چاره را سفر یافت. از مرز عبور کرد تا به زعم خویش به یاری تمام مردم جهان شتابد نه تنها یک کشور خاص. و در روزگاری که به تصویر کشیدن فقر و فلاکت و نکبت حقیقتاً مورد توجه جشنواره های مختلف دنیا قرار داشت، دوربین مخملباف که گویی چنین فضاهایی را بو می کشید وی را پله پله بالاتر برد تا حدی که حتی نام بردن جوایز پاراجانوف و گوزن های طلایی و آهوهای نقره ای که از اقصا نقاط دنیا دریافت کرده، هم دشوار است و هم زمان زیادی می برد.

اولین سفر مخملباف به طور مخفیانه در دوران طالبان به سرزمین افغانستان بود. مخملباف بعد از مهاجرت از ایران در یکی از یادداشت هایش با عنوان نوار مغزی من، چنین می گوید: “وقتی ۳ سال پیش از ایران به تبعید خودخواسته آمدم با رئیس جمهور دموکرات قبلی (خاتمی) ملاقات کردم. گفتم : می روم. گفت: کجا؟ گفتم: آمار مرگ و میر هر سال را در آخرین روزنامه سال می خوانید؟ گفت: نه. گفتم: می روم چون در ایران هیچ کس حتی رئیس جمهور هم نمی داند که ما چرا و چقدر می میریم.”

مخملباف رفتن از ایران را به دلیل هراس از مرگ ترک کرد و این موضوع را تا حدی پیش برد که در ۳۱ اردیبهشت ۸۶ در جشنواره کن اعلام کرد “اگر من یا اعضای خانواده ام کشته شویم کار حکومت ایران است!”  بعد از تمام این سفرها رویکرد مخملباف به سمت دفاع از اسرائیل و بهاییت شد. تاسف‌انگیز آن‌جاست که کسی که خود را فعال حقوق بشر معرفی می‌کند، می‌گوید: «من با اسراییل هیچ مشکلی نداشته و ندارم.» کشتار مردم در هر جای دنیا خلاف حقوق بشر است؛ چه در جمهوری اسلامی، چه در میانمار و چه در اسرائیل. متاسفم که نمی‌توانم با این دوگانگی در حمایت از حقوق بشر کنار آیم. و در نهایت خود را سخنگوی میرحسین موسوی یکی از سران فتنه اعلام میکند.
کمال تبریزی هم سوابق خوبی در قبل از انقلاب دارد، او یکی از دانشجویان شرکت‌کننده در ماجرای اشغال سفارت آمریکا در ایران است. ولی در سالهای اخیر با ساخت فیلم هایی نظیر مارمولک،سرزمین کهن و تمسخر و کمرنگ نشان دادن نقش روحانیت در ایران و ساخت فیلم  تبلیغاتی برای هاشمی رفسنجانی این بیم می رود که او می خواهد جا پای محسن مخملباف بگذارد.
انتهای پیام/مرتضی کارآموزیان(کارشناس رسانه و فضای مجازی)/اختصاصی “بوتیا”